Pdf

2016-04

Ροσέτι: Εισαγωγή στην αρχαία φιλοσοφία

Rossetti, Livio: Εισαγωγή στην αρχαία φιλοσοφία. Φιλολογικά δεδομένα και άλλα μεθοδολογικά εργαλεία (μτφρ.-επιμ. Ά. Τάτση). Αθήνα: Ακαδημία Αθηνών 2015, 393 σ., 14 €.

Κρίνει ο Μανώλης Περάκης (Δρ Φιλοσοφίας)
emmper@gmail.com

Ίσως η πρώτη ιδέα που θα ερχόταν στον νου μας βλέποντας τον τίτλο του βιβλίου Εισαγωγή στην αρχαία φιλοσοφία θα ήταν ότι πρόκειται για άλλη μια ιστορική εισαγωγή στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Ο υπότιτλος μας δείχνει ότι το ανά χείρας βιβλίο είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Το βιβλίο του Καθηγητή της φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Περούτζια Λίβιο Ροσέτι προέρχεται από πανεπιστημιακές σημειώσεις και είναι ένας μεθοδολογικός οδηγός για τα απαραίτητα εργαλεία, κυρίως φιλολογικά, τα οποία χρειάζεται κάποιος που θα ήθελε να μπει στα πιο βαθιά νερά της αρχαίας φιλοσοφίας, αλλά και της αρχαίας γραμματείας γενικότερα. Απευθύνεται σε κάποιον που θα ήθελε να έρθει σε πιο άμεση επαφή με τα ίδια τα κείμενα και τις πηγές και δεν αρκείται απλώς σε μια ερασιτεχνική προσέγγισή τους, χάρη στη διαμεσολάβηση, π.χ. μιας ιστορίας αρχαίας φιλοσοφίας. Δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου στην ιταλική γλώσσα [1] το Κέντρο Ερεύνης της Ελληνικής Φιλοσοφίας της Ακαδημίας Αθηνών ανέλαβε την έκδοση στην ελληνική γλώσσα του έργου σε μετάφραση Άννας Τάτση.

Το βιβλίο αποτελείται από τα Περιεχόμενα (σ. 7-9), τους δύο Προλόγους του συγγραφέως (σ. 11-28), τα έξι κυρίως μέρη που αποτελούνται από τα δεκαεπτά κεφάλαια του βιβλίου με τις υποενότητές τους (σ. 31-307), ένα εκτενές και πολύ χρήσιμο γλωσσάριο φιλολογικών όρων (σ. 309-366), τη βιβλιογραφία των αναφερόμενων έργων (σ. 376-376) και ένα αναλυτικό ευρετήριο ονομάτων και όρων (σ. 377-393).

Το πρώτο μέρος «Εισαγωγικές παρατηρήσεις» (σ. 29-51) αποτελείται από τα δύο πρώτα κεφάλαια. Στο πρώτο κεφάλαιο «Ούτε μια πρώτη ματιά στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία ούτε ένας βιβλιογραφικός κατάλογος, αλλά…» κατατοπιζόμαστε ως προς τους στόχους του βιβλίου. Τα αρχαία κείμενα έχουν περάσει από χίλια μύρια κύματα και οι παρεμβάσεις που έχουν δεχθεί από αντιγραφείς και φιλολόγους της αρχαιότητας και του μεσαίωνα είναι δύσκολο να υπολογιστούν και να εκτιμηθούν. Αυτό έχει ως συνέπεια τα αρχαία κείμενα που φθάνουν στα χέρια μας σήμερα να διαφέρουν ουσιωδώς από τα κείμενα που έγραψαν οι συγγραφείς τους. Ένας μελετητής που θέλει να ερευνήσει εις βάθος την αρχαία ελληνική φιλοσοφία θα πρέπει να είναι σε θέση να διακρίνει τις κακοτοπιές που παρουσιάζουν τα αρχαία κείμενα για να μην πέσει θύμα παρανοήσεων. Προς αντιμετώπισή τους υπάρχει πλήθος μεθοδολογικών εργαλείων που εξυπηρετεί την εις βάθος προσέγγιση των κειμένων.

Στο δεύτερο κεφάλαιο «Τι εννοούμε με τον όρο «αρχαία φιλοσοφία» και τι μπορεί να σημαίνει η φιλοσοφία αυτή για μας σήμερα» ο συγγραφέας διακρίνει την αρχαία φιλοσοφία, ελληνική και ρωμαϊκή, από άλλες μορφές φιλοσοφίας (κινεζική ή ινδική), αλλά και από φιλοσοφικά στοιχεία που υπάρχουν σε αρχαιότερους πολιτισμούς, όπως τον αιγυπτιακό, ή σε αρχαιότερα μη φιλοσοφικά κείμενα, όπως τα ομηρικά. Η αρχαία ελληνορωμαϊκή φιλοσοφία έχει τις απαρχές της στην προσωκρατική φιλοσοφία και η ιδιαίτερη σημασία της για μας έγκειται στο ότι αποτελεί τη βάση του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού και συντελεί στην πολιτισμική μας αυτογνωσία.

Το δεύτερο μέρος «Κείμενα που δημοσιεύθηκαν στην αρχαιότητα και σωζόμενα κείμενα» (σ. 53-97) αποτελείται από τρία κεφάλαια. Το τρίτο κεφάλαιο «Διάφορα είδη πηγών» αναφέρεται στις μορφές που μας έχουν διασωθεί τα κείμενα των αρχαίων φιλοσόφων, δηλαδή πλήρη, αποσπασματικά ή μέσω μαρτυριών άλλων συγγραφέων. Υπάρχουν επίσης κείμενα «δεύτερου επιπέδου» που μοιάζουν με ιστορίες της αρχαίας φιλοσοφίας ή είναι σχολιασμοί κειμένων, αλλά και «τρίτου επιπέδου», όπως είναι κάποια λεξικά, χρονολογίες ή οι Βίοι φιλοσόφων του Διογένους Λαερτίου.

Το τέταρτο κεφάλαιο «Τα αντίγραφα, τα ψευδεπίγραφα, οι συλλογές κειμένων (corpora), η Αλεξανδρινή φιλολογία» αναφέρεται στον τρόπο κατά τον οποίο διασώθηκαν ως την εποχή που εμφανίστηκε η τυπογραφία τα αρχαία κείμενα. Καλλιγράφοι αντιγραφείς αναλάμβαναν την παραγωγή αντιγράφων, η ποιότητα των οποίων είχε μεγάλες διαβαθμίσεις. Έκρηξη στην παραγωγή αντιγράφων σημειώθηκε κατά την ελληνιστική περίοδο στην Αλεξάνδρεια, όπου παράλληλα ξεκίνησε δειλά και άνθισε η επιστήμη της φιλολογίας. Σταδιακά άρχισαν να δημιουργούνται συλλογές από επιλεγμένα έργα συγγραφέων που διατηρούνται ως τις ημέρες μας. Αυτές οι επιλογές είχαν ως συνέπεια να χαθούν δυστυχώς πολλά άλλα έργα, από τα οποία έχουμε μόνο κάποια αποσπάσματα ή γνωρίζουμε για αυτά από αναφορές άλλων συγγραφέων.

Το πέμπτο κεφάλαιο «Από τον πάπυρο στον μεσαιωνικό κώδικα (codex) και ως τις πρώτες έντυπες εκδόσεις» είναι μια ιστορική περιδιάβαση στα υλικά γραφής που χρησιμοποιούνταν από την αρχαιότητα ως τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση. Κυρίαρχο υλικό γραφής στην αρχαία Ελλάδα ήταν ο αιγυπτιακής επινόησης πάπυρος που καθιερώθηκε κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. Δυστυχώς οι πάπυροι είχαν προβλήματα συντήρησης, καθώς με το πέρασμα του χρόνου φθείρονταν για διάφορους λόγους. Σημαντικές ήταν οι συλλογές παπύρων που ανακαλύφθηκαν στο Ερκολάνο, στην Οξύρυγχο και στην Αρσινόη που εμπλούτισαν τις γνώσεις μας για την αρχαία φιλοσοφία και τον αρχαίο κόσμο γενικά. Οι πάπυροι τυλίγονταν γύρω από έναν κύλινδρο, ενώ από τον 1ο αιώνα μ.Χ. καθιερώνονται οι κώδικες, κομμένοι πάπυροι που δένονταν και αποτελούν μορφικά τους προδρόμους των σημερινών βιβλίων. Συχνά κατέφευγαν στην πρακτική του παλίμψηστου, δηλαδή έσβηναν παλαιότερες γραφές και έγραφαν νέα κείμενα πάνω στο ίδιο υλικό. Τα περισσότερα αρχαία κείμενα τα γνωρίζουμε σήμερα από μεσαιωνικούς κώδικες σε περγαμηνή, η οποία, κατά τον Μεσαίωνα αντικατέστησε σταδιακά τον πάπυρο. Πολλά κείμενα χάθηκαν και εξαιτίας πολιτικοκοινωνικών συνθηκών. Για παράδειγμα η εκκλησία θεωρούσε ότι το πνεύμα κάποιων υλιστών φιλοσόφων δεν ήταν κοντά στο χριστιανικό πνεύμα. Κατά τον ύστερο Μεσαίωνα πολλά αρχαία κείμενα ανακαλύφθηκαν εκ νέου στη Δύση μέσω μεταφράσεων σε άλλες γλώσσες, κυρίως την αραβική. Την εποχή εκείνη εξομαλύνθηκε η γραφή με την εισαγωγή διαστημάτων ανάμεσα στις λέξεις, κεφαλαίων γραμμάτων, τίτλων, υποτίτλων κτλ. Η μεγαλύτερη επανάσταση στη διάδοση της γραφής εμφανίστηκε κατά την Αναγέννηση με την εμφάνιση της τυπογραφίας.

Το τρίτο μέρος «Η συμβολή της κειμενικής κριτικής και της φιλολογίας» (σ. 99-149) αποτελείται από τρία κεφάλαια. Το έκτο κεφάλαιο «Η αποκατάσταση (restitutio) των αρχαίων κειμένων» παρουσιάζει τις προσπάθειες των φιλολόγων να δημιουργήσουν εκδόσεις αρχαίων κειμένων που να είναι κατά το δυνατόν πιστές στο πρωτότυπο, ενώ πολύτιμος αρωγός τους τα τελευταία χρόνια έχει καταστεί η πληροφορική. Ως συνέχεια των προηγουμένων κεφαλαίων το έβδομο κεφάλαιο «Ιντερμέδιο: μια φιλολογική υπόθεση» μας παρουσιάζει σε πρακτικό επίπεδο τα στάδια της υποθετικής αποκατάστασης ενός αποσπάσματος κειμένου που βρέθηκε σε κάποιον πάπυρο. Τέλος, το όγδοο κεφάλαιο «Άλλου είδους παγίδες του αρχαίου κειμένου: μεταξύ φιλολογίας και φιλοσοφικής ιστοριογραφίας» μας μιλά για τις παγίδες που μπορεί να κρύβονται στις αξιολογήσεις των φιλοσόφων που έχουν κατά καιρούς προταθεί από τους ιστορικούς της φιλοσοφίας, όπως επίσης και στις μεταφράσεις και τα σχόλια των κειμένων.

Το τέταρτο μέρος του βιβλίου «Οι μεγάλες συλλογές και οι κυριότερες έμμεσες πηγές» (σ. 151-227) περιλαμβάνει τρία κεφάλαια. Το ένατο κεφάλαιο «Τα κύρια σώματα (corpora) των αρχαίων ελληνικών (και λατινικών) φιλοσοφικών κειμένων» μας παρουσιάζει μερικές από τις συλλογές κειμένων αρχαίων φιλοσόφων. Μεγάλο μέρος του έργου κάποιων φιλοσόφων (Πλάτων, Αριστοτέλης, Πλωτίνος) διασώθηκε, ενώ κάποιοι άλλοι (Δημόκριτος, Θεόφραστος, Χρύσιππος) δεν είχαν ανάλογη τύχη. Το δέκατο κεφάλαιο «Πρώιμες ανθολογήσεις αποσπασμάτων και μαρτυριών» αναφέρεται σε μερικές από τις σημαντικότερες συλλογές αποσπασμάτων αδικημένων φιλοσόφων, όπως των Προσωκρατικών, που τα έργα τους δεν είχαν την τύχη να σωθούν ολόκληρα. Το ενδέκατο κεφάλαιο «Οι ιστορίες της φιλοσοφίας που συνετέθησαν από τους Αρχαίους» αναφέρεται στις απόπειρες αναδρομών στην ιστορία της φιλοσοφίας που συναντούμε από την εποχή των Προσωκρατικών ως τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες.

Το πέμπτο μέρος του βιβλίου «Οι διαδρομές της θεωρητικής ανάλυσης» (σ. 229-275) αποτελείται από τρία κεφάλαια. Το δωδέκατο κεφάλαιο «Η «φιλοσοφική ανάγνωση»: μια πρώτη ομάδα συντεταγμένων» διακρίνει τα καθήκοντα ενός φιλολόγου από εκείνα ενός ιστορικού της φιλοσοφίας απέναντι σε ένα αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο. Επίσης ασχολείται με τους κινδύνους που κρύβονται σε κάθε απόπειρα ερμηνείας των φιλοσοφικών κειμένων και σύνθεσης μιας ιστορίας της φιλοσοφίας. Το δέκατο τρίτο κεφάλαιο «Διάφοροι τρόποι σύνθεσης της ιστορίας της (αρχαίας) φιλοσοφίας» αναφέρεται στις μεθόδους προσέγγισης του αντικειμένου της ιστορίας της φιλοσοφίας. Το δέκατο τέταρτο κεφάλαιο «Μεταξύ λογοτεχνίας και επιστήμης: η “δυνάμει” φιλοσοφία και η εμφάνιση της φιλοσοφικής ειδίκευσης» αναφέρεται στη φιλοσοφική αξία περιστασιακών φιλοσοφημάτων που συναντάμε σε κείμενα μη φιλοσόφων, όπως ο Όμηρος, ο Θουκυδίδης κ.ά., καθώς και σε μη φιλοσοφικά κείμενα φιλοσόφων, όπως ο Αριστοτέλης.

Το έκτο και τελευταίο μέρος του βιβλίου «Η συμβολή της πληροφορικής και “τριτογενείς” πηγές» (σ. 277-307) αποτελείται από τρία κεφάλαια. Το δέκατο πέμπτο κεφάλαιο «Η συμβολή της πληροφορικής» μας παρουσιάζει τις σύγχρονες εξελίξεις στον τομέα της πληροφορικής που έχουν συμβάλει αποφασιστικά στην προώθηση της φιλολογικής και φιλοσοφικής έρευνας: ψηφιακοί δίσκοι, διαδίκτυο, ηλεκτρονικοί κατάλογοι, ηλεκτρονικά περιοδικά, λίστες ηλεκτρονικών διευθύνσεων, ηλεκτρονικά προγράμματα για τη διδασκαλία κ.τ.λ. Το δέκατο έκτο κεφάλαιο «Τα «κλειδιά πρόσβασης»: ένα σύντομο πανόραμα» μας προσφέρει μια περιήγηση σε «εργαλεία» χρήσιμα σε κάθε αφοσιωμένο μελετητή της αρχαίας φιλοσοφίας, όπως λεξικά, συλλογές κειμένων, βιβλιογραφικούς καταλόγους κ.τ.λ. Το δέκατο έβδομο και τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου «Ο «μικρόκοσμος» των συμβάσεων» αναφέρεται σε κάποιες λεπτομέρειες χρήσιμες για τους μελετητές της αρχαίας γραμματείας, όπως τις μεταγραφές ελληνικών όρων σε ξένες γλώσσες, τις χρονολογήσεις γεγονότων και τις βιβλιογραφικές παραπομπές. Στην ελληνική έκδοση έχει παραλειφθεί από το κεφάλαιο αυτό μια ενότητα για τον επιτονισμό των αρχαίων ονομάτων και όρων από τους ξένους ομιλητές, καθ’ ότι δικαιολογημένα κρίθηκε ότι δεν αφορά το ελληνικό κοινό.

Τέλος, ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει για το πολύ χρήσιμο και αξιόλογο γλωσσάριο των τεχνικών φιλολογικών όρων που παρατίθεται στο τέλος του βιβλίου. Το γλωσσάριο αυτό, απλό και εύχρηστο για τον αναγνώστη, είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικό αναφορικά με τις συμβάσεις που χρησιμοποιεί ο επαγγελματίας φιλόλογος στη δουλειά του. Ας σημειωθεί επίσης ότι η βιβλιογραφία αυτή είναι πλούσια σε αναφορές σε ιταλικούς τίτλους που απουσιάζουν συνήθως από τις ελληνικές μεταφράσεις αντίστοιχων αγγλόφωνων εγχειριδίων.

Ως έκδοση το βιβλίο είναι λιτό, καλαίσθητο και προσεγμένο και χρησιμοποιείται το πολυτονικό σύστημα. Η μεταφράστρια του βιβλίου έχει κάνει αρκετές και επιτυχημένες τροποποιήσεις, απαραίτητες για τον έλληνα αναγνώστη, σε σχέση με το ιταλικό πρωτότυπο. Ενώ γενικά η μετάφραση είναι πολύ καλή, υπάρχουν κάποια –λίγα ευτυχώς– σημεία που ο λόγος δεν είναι φυσικός ή και ρέων. Θα αναφέρω κάποια παραδείγματα, τα περισσότερα εκ των οποίων βρίσκονται στις πρώτες σελίδες του βιβλίου. Στον Πρόλογο (σ. 13) μεταφράζονται λανθασμένα ως «σύγχρονοι συγγραφείς» ο Έρασμος, ο Pierre Bayle, ο Δάντης και ο Leopardi, αντί του «νεότεροι». Στη σελίδα 19 στην πρόταση «Πρόσφατα, το επιχείρημα αναπτύχθηκε» υπάρχει κάποια ασάφεια. Στη σελίδα 21 η έκφραση «χάριν στην εισαγωγή» είναι λάθος. Στη σελίδα 23 αναφέρεται ότι «καμιά “από τις ιστορίες της φιλοσοφίας που συνέταξαν οι αρχαίοι” δεν ήταν τότε διαθέσιμη σε κάποια γλώσσα» θα έπρεπε να διευκρινίζεται «σε κάποια σύγχρονη γλώσσα». Στη σελίδα 24 αναφέρεται «μου φαίνεται ορθό να παρατηρώ». Ίσως για χάρη της πιστότητας στο ιταλικό κείμενο η μετάφραση στο σημείο αυτό φαίνεται αδέξια. Θα ήταν προτιμότερο να έγραφε «θα έπρεπε να παρατηρήσω». Στις σελίδες 26-27 η έκτασης μισής σελίδας, περίοδος «Μερικές φορές […] στον Πλάτωνα» προκαλεί σύγχυση στον αναγνώστη και σε κάποια σημεία σχεδόν δεν βγάζει νόημα. Συγκεχυμένη είναι και η πρόταση στη σελίδα 27 «Συγκριτικά […] έχουν ακόμα να πουν». Στη σελίδα 34 στην πρόταση «Μεταξύ των πραγμάτων […] βιβλία αναφοράς» φαίνεται να υπάρχει κάποια ασυνταξία. Το ίδιο και στη σελίδα 37 στην πρόταση «Υπάρχουν […] αγκυλών». Στη σελίδα 40 η έκφραση «αξιοσημείωτα περίπλοκη» φαίνεται κάπως αδόκιμη. Στη σελίδα 44 κάτι λείπει στην έκφραση «στον πλουραλισμό, και ιδεολογικό». Συγκεχυμένη δείχνει και η σχοινοτενής πρόταση των σελίδων 66-67 «Αυτές οι τεράστιες συλλογές […] πνευματικής κληρονομιάς». Στη σελίδα 128 η έκφραση «το ποσοστό εικασίας είναι αρκετά μικρό» δείχνει κάπως αδέξια. Στη σελίδα 170 στη φράση «ήταν σχεδόν αναπόφευκτο να μην ανατρέξουμε» δεν θα έπρεπε να υπάρχει το «μην». Στη σελίδα 269 η φράση «η αναγωγή στον Θαλή […] και πολλαπλασιαστικής)» φαίνεται συγκεχυμένη. Στη σελίδα 312 στο λήμμα «Ακμή» στην πρόταση «Ως προς αυτό […] Χρονικά» νομίζω υπάρχει κάποια ασυνταξία. Στη σελίδα 347 στο λήμμα «Παπυρολογία του Ερκολάνου» η έκφραση «Οι πάπυροι αυτοί βρίσκονται, σταθερά, αποθηκευμένοι […]» δείχνει αδόκιμη. Καλύτερα θα ήταν να έγραφε «είναι πάντα αποθηκευμένοι». Το ίδιο αδόκιμες δείχνουν και οι εκφράσεις «ο Πλάτων δηλώνει ευθαρσώς» (σ. 350) και «ο Αριστοτέλης δηλώνει ευθαρσώς» (σ. 363). Στη σελίδα 357 αναφέρεται «η έκδοση του Αριστοτέλους του ένατου αιώνα που επιμελήθηκε ο Bekker», προφανώς εκ παραδρομής, εφόσον ο Γερμανός φιλόλογος έζησε κατά τον δέκατο ένατο αιώνα. Επίσης κάτι που δεν έχει να κάνει με τη μετάφραση: ίσως θα ήταν καλύτερο ορισμένες βιβλιογραφικές αναφορές να βρίσκονταν σε υποσημειώσεις και όχι στο κυρίως κείμενο με μικρότερους χαρακτήρες. Τέλος ας αναφερθεί ότι από την ελληνική έκδοση απουσιάζουν οι 21 χρήσιμοι πίνακες (φωτογραφίες εκδόσεων, κειμένων κτλ.) της ιταλικής έκδοσης.

Όμως ακόμα και τα λίγα αυτά λάθη που παρουσιάζονται δεν είναι αρκετά για να αλλάξουν την εν γένει άριστη εικόνα του βιβλίου. Ο συγγραφέας είναι προφανές ότι έχει βαθιά και πολυεπίπεδη γνώση του αντικειμένου και με απλό και εύληπτο τρόπο την κάνει προσιτή. Είναι εντυπωσιακός ο πλούτος των πληροφοριών που αποκομίζουμε από το βιβλίο αυτό, το οποίο μπορεί να βοηθήσει εν πολλοίς στο ξεκαθάρισμα της σύγχυσης που μπορεί να προκαλεί στον μέσο αναγνώστη το πλήθος των συμβάσεων που διευκολύνει τον επαγγελματία φιλόλογο. Το εγχειρίδιο αυτό απευθύνεται κατά πρώτο και κύριο λόγο σε φοιτητές των φιλοσοφικών σχολών, αποτελώντας ανεκτίμητης αξίας εργαλείο για τη δουλειά τους, αλλά και στο ευρύτερο λόγιο αναγνωστικό κοινό. Ως εκ τούτου είναι προφανές ότι το παρόν βιβλίο αποτελεί ένα νέο πολύτιμο απόκτημα για την ελληνόγλωσση φιλοσοφική και φιλολογική βιβλιογραφία, χρήσιμο σε κάθε βιβλιοθήκη [2].

Σημειώσεις:

[1] L. Rossetti, Introduzione alla filosofia antica: Premesse filologiche e altri ‘ferri del mestiere’ (Bari: Levante editori 1998).
[2] Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τους ανώνυμους κριτές του περιοδικού, οι οποίοι με τα χρήσιμα και εποικοδομητικά τους σχόλια συνέβαλαν σημαντικά στη βελτίωση αυτής της βιβλιοκριτικής.

Δημοσιεύθηκε: 20.11.2016

Τρόπος παραπομπής στη βιβλιοκρισία:
Περάκης, Μανώλης: (Βιβλιοκρισία του:) Livio Rossetti: Εισαγωγή στην αρχαία φιλοσοφία. Φιλολογικά δεδομένα και άλλα μεθοδολογικά εργαλεία (μτφρ.-επιμ. Ά. Τάτση· Αθήνα: Ακαδημία Αθηνών 2015). Κριτικά 2016-04, <http://www.philosophica.gr/critica/2016-04.html>.